Eéns per halfjaar heb ik een onderzoek bij de lenzenspecialist in het ziekenhuis, gewoon even een check-up. Vanochtend was zo’n ochtend.

Heerlijk vind ik dat; wachten in een wachtkamer. Even niets of mensen kijken, hoe reageert de een op de ander? Hoe reageren mensen op hun omgeving? Dat is soms zo grappig en vaak interessant. Zo af en toe vang je ook de leukste gesprekken op, waar ik dan hardop over moet lachen. En heb ik een gesprekje her en der. Oh, zo leuk!

Zo heb ik een gesprek over goede koffie gehad of over de wachtkamerstoelen, die er mooier uitzagen, dan ze daadwerkelijk zaten. Over de karikaturen van de artsen die aan de wand hingen, “Goh, wie zou nou wie zijn?” En dan natuurlijk aan de arts vragen of we het goed hadden. 😉

Als ik spontaan glimlach, krijg ik regelmatig een glimlach terug.

Vanochtend was het een glimlach van een vrouw tegenover mij. Even oogcontact en een fijne glimlach, het blijft altijd fijn, het geven en het ontvangen ervan! Daarna viel mijn blik op “een Margriet”, een leuk blad voor in een wachtkamer vind ik.

Op de tweede bladzijde een column van een vrouw, die na dertig jaar huwelijk haar  eerste jaar alléén zijn beschreef. Herkenbaar en ongemerkt alweer zes jaar geleden voor mij.  In mijn eerste jaren alleen waren ook zeer pittig. Het moest zo zijn, ik heb geleerd op mijzelf te vertrouwen en gewoon naar jezelf te luisteren, alle antwoorden zijn in jezelf te vinden.
Het alleen zijn voelt voor mij inmiddels als heel normaal. Ik ben een gelukkig mens met mijn drie zonen, mijn 83 jarige moeder om de hoek en supervriendinnen! En doe het werk wat ik fijn vind, mensen begeleiden naar een gelukkig leven.

Daar klonk een vriendelijke stem van de specialist, (ik denk dat hij glimlachte ;-)) “Mevrouw Bertram!”. “Dat ben ik”, antwoordde ik met een glimlach.